Od zarania swych dziejów chrześcijaństwo wykształciło dwa główne kierunki pielgrzymowania – do grobu Chrystusa w Jerozolimie i do grobów apostołów Piotra i Pawła w Rzymie. W pierwszych dekadach IX wieku doszedł trzeci kierunek – do grobu Jakuba Apostoła w hiszpańskiej Galicji.
Odnalezieniu grobu św. Jakuba towarzyszyły niezwykłe okoliczności. Oto jeden z miejscowych pustelników imieniem Pelayo, podczas modłów i medytacji, ujrzał pewnej nocy błyszczącą nisko nad pastwiskiem gwiazdę w pobliżu rzeczki Sar. Zaalarmował o tym niecodziennym zjawisku współbraci i okolicznych pasterzy. Wieść natychmiast dotarła do miejscowego biskupa Teodomira, rezydującego w nadmorskiej miejscowości Padrón o rzymskich korzeniach – Iria Flavia. Przybywszy na wskazane przez gwiazdę miejsce, hierarcha orzekł, że wydobyte z ziemi kości należą do starszego brata Jana Ewangelisty, syna Zebedeusza i Salome. (…)
Jan Gać
