Liturgia słowa: Iz 58,7-10; Ps 112 (111), 4-5. 6-7. 8a i 9 (R.: 4a); 1 Kor 2. 1-5; J 8,12; Mt 5,13-16.
(Mt 5,13-16 – z Biblii Tysiąclecia)
Zadanie uczniów
13 Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. 14 Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. 15 Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. 16 Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.
Rozważanie:
Orędzie tej piątej niedzieli zwykłej jest wspaniałe, a równocześnie przerażająco wymagające. Uzależnia bowiem od naszego postępowania chwałę oddawaną Bogu przez tych, którzy na nas patrzą. Takie bowiem znaczenie wydają się mieć słowa Jezusa: „[…] aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5,16). Jezus wymaga od swoich uczniów postępowania, które ukaże całemu światu taki sposób życia, jaki Bóg zaplanował dla człowieka od początku. Nazywając uczniów „solą ziemi” i „światłem świata” (zob. Mt 5,13-14) podkreśla, że ich życie ma być tym, co zachowuje rzecz świeżą, i jest zdolne usunąć ciemności z drogi, po której kroczą ci, którzy ich obserwują. O tym mówi dziś cała liturgia. Rozważmy ją, i postarajmy się dobrze zbadać i ocenić, czy wskazówki w dzisiejszej liturgii, a szczególnie w słowach Bożych przekazanych przez proroka i w słowach Jezusa, kierują naszym postępowaniem na co dzień.
Pierwsze czytanie, wzięte z Księgi proroka Izajasza wskazuje na światło, którego źródłem jest działalność ludzka. Łatwo można stwierdzić, że słowa Jezusa, które słyszymy dziś w Ewangelii, są rozwinięte i obszernie uzasadnione. Jezus porównuje życie uczniów ze światłem, które pozwala dostrzec i zrozumieć rzeczywistość, jaka nas otacza. Zestawiając słowo proroka ze słowami Jezusa z Ewangelii staje się zaskakująco oczywiste to, że słowo Boże jest niezmienne i zachowuje swoje pierwotne znaczenie, i że zachowa je tak długo, jak długo będzie istniał świat (zob. Mt 5,18).
Niewiele zadajemy sobie trudu, aby dokładniej poznać słowo Boże i je lepiej zrozumieć. Szkoda! W Starym Testamencie Bóg często przemawiał ustami proroków mówiąc o tym, w jaki sposób człowiek powinien oddawać chwałę Bogu. Tego samego argumentu użył Jezus nauczając o należnej Bogu chwale i o uwielbieniu Boga. Nieraz wydaje się nam, że Bóg żąda od nas rzeczy, które ograniczają naszą wolność i mącą spokój oraz pogodę życia, domagając się wielu wyrzeczeń i ograniczeń. Tymczasem Bóg nie oczekuje od nas nic więcej niż tylko tego, czego ludzie wymagają od siebie nawzajem. Zresztą, Bóg nie oczekuje niczego nowego od człowieka, ale tylko przedłużenia tego, co On sam czyni dla człowieka.
W pierwszym czytaniu prorok Izajasz krótko ujmuje to wszystko, czego Bóg oczekuje od nas, mówiąc: „Dziel swój chleb z głodnym, wprowadź w dom biednych tułaczy” itd. (zob. Iz 58,7). W tej wypowiedzi jest opisana działalność Boga wobec człowieka, i wyrażone pragnienie Boże, by tę działalność człowiek przedłużał. Czyniąc tak, człowiek daje świadectwo dobroci i szczodrobliwości Bożej. Rzuca zatem światło na czynność samego Boga, i w ten sposób pomaga innym poznać Boga, i czynić podobnie innym. Tak postępując człowiek urzeczywistnia plan, jaki Bóg miał przy stworzeniu, i osiąga prawdziwą radość i szczęśliwość życia. Spełnia zatem zobowiązanie wobec swego Stwórcy. Przy tym czyniąc tak, prawie w sposób nieświadomy, skłania obserwujących go do zadania sobie trudu poznania przyczyny takiego postępowania. A ponieważ tą przyczyną jest sam Bóg, obserwujący dochodzi do poznania Boga. Izajasz wyjaśnia krótko co jest światłem, które oświeca otoczenie, mówiąc: „jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach” (Iz 58,10).
W sposób rozbrajający św. Paweł mówi chrześcijanom w Koryncie, w czym tkwi światło, które on przynosi. Nie w mądrości, którą nabył od tego świata, ani też w wymowie jego pięknych słów, lecz w Jezusie Chrystusie, i to ukrzyżowanym. Zdobycie wiedzy, nawet największej w oczach świata, nie pochodzi tylko z dokonanych osiągnięć przez zadany sobie trud i wykorzystanie swych zdolności. Wszystkim bowiem, i zawsze, kieruje Bóg. Dzięki Bożej łaskawości i życzliwości, człowiek może osiągnąć wiele, i zdobyć wielką wiedzę. Powinien jednak zawsze być świadom, że Bóg tak pokierował jego życiem i udostępnił mu poznanie tego, co go tu na ziemi otacza. Do takiego przeświadczenia doszedł Mędrzec Pański już przed przyjściem Jezusa, i mówiąc o wiedzy, którą posiadł, stwierdził: „Cała Mądrość od Boga pochodzi. Kontynuując swe rozważania wskazuje sposób w jaki dochodzi się do zdobycia mądrości: Początkiem mądrości jest bojaźń Pana” (Syr 1,14). Tę mądrość Bożą zdobył św. Paweł i przekazał ją wiernym w Koryncie, nie piękną wymową, lecz pokornym wyznaniem, że wszystko, co posiada zawdzięcza Bogu, i z pokorą przekazuje to im. W tym wyznaniu św. Pawła rozlega się echo słów Jezusa przekazanych w Ewangelii. Uczeń Jezusa musi zawsze być świadomy, że wszystko, co posiada, nie jest jego wyłączną i absolutną własnością, ale tylko dobrem udostępnionym mu na określony czas i w dobrze wyznaczonym celu.
Celem tym zawsze jest współpraca w Bożym planie zbawienia. Każdy, kto zdobytą z łaski Bożej rzeczą, niezależnie od tego, czy ona mieści się w zakresie intelektualnym, czy materialnym, dzieli się z bliźnimi, którzy podobnie jak on są w drodze do wieczności, pomaga zachować świeżość ducha i jasność umysłu. W tym też, zgodnie ze słowami Jezusa, staje się „solą ziemi” i „światłem świata”.
Słowa Jezusa skierowane do nas w Ewangelii powinny skłonić do zastanowienia się, w czym możemy być solą i światłem dla naszych bliźnich, którzy nas obserwują. Czy nasze postępowanie pomaga im zachować świeżość wiary i jasne spojrzenie?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013