Liturgia słowa z wtorku: 2 Kor 1, 18-22; Ps 119 (118), 129-130. 131-132. 133 i 135 (R.: por. 135a); Mt 5, 16; Mt 5, 13-16.
(Mt 5, 13-16 – z Biblii Tysiąclecia)
Zadanie uczniów
13 Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. 14 Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. 15 Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. 16 Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.
Rozważanie:
Wiara ma dwa wymiary: prywatny i publiczny. Dzisiaj Ewangelia mówi o wymiarze publicznym. Chrzest to sakrament publiczny. Ci, którzy zostali ochrzczeni, wzięli na siebie obowiązek dawania publicznie świadectwa o Bogu. Stali się jakby „miastem położonym na górze”, którego nie można ukryć (zob. Mt 5,14). Kto wierzy w Jezusa i jest ochrzczony, stał się osobą publiczną, daje świadectwo światłu i prawdzie, które Jezus głosił. Każdy akt Jezusa był też natury publicznej, co Jezus wyraźnie podkreślił przed arcykapłanem, podczas swojego procesu (zob. J 18,21).
Od tych, którzy uwierzyli Jezusowi i poznali Jego naukę świat oczekuje świadectwa i pewnego, osobistego zainteresowania Jezusem. Prawdziwy jego uczeń nie może pozostawać w ukryciu, nie pozwoli mu na to wewnętrzne doświadczenie i głębokie przekonanie, które spontanicznie uwidoczni się w życiu wiarą. Tą wiarą będzie dzielił się z innymi przez dobre uczynki inspirowane wiarą. Aktywność ta okaże się łaską dla innych, którzy widząc dobre uczynki, zostaną zachęceni do naśladowania ucznia Jezusowego, i którzy dzięki temu zliżą się do Boga. Jest to pewien rodzaj miłości, która oświeca i utwierdza innych w wierze, pobudzając ich do oddania większej czci Bogu. W tym znaczeniu jesteśmy światłem, o którym mówi Jezus.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011