ŚRODA W OKTAWIE WIELKANOCY
Czytania: Dz 3,1-10; Ps 105 (106), 1-2. 3-4. 6-7. 8-9 (R.: por. 3b); Ps 118 (117), 24; Łk 24,13-35
Dzisiejsza Ewangelia mówi o przekonaniach Żydów na temat osoby i działalności oczekiwanego Mesjasza i o wierze pierwotnego Kościoła. Uczniowie Jezusa nie byli wolni od przekonań panujących w narodzie. Oni także, jak inni Żydzi, oczekiwali, że Jezus okaże się Mesjaszem, spełniając nadzieje polityczne i narodowe, tj. uwolni Izraela od okupacji rzymskiej. Dają temu wyraz dwaj uczniowie na drodze do Emaus. Haniebna śmierć Jezusa na krzyżu zawiodła ich nadzieje. Chociaż przywiązani do osoby Jezusa, nie zrozumieli posłannictwa ani nauki, którą On im przekazał. Nawet wiadomość o pustym grobie i zmartwychwstaniu nie potrafiła wzbudzić w nich wiary. Żydzi wierzyli w zmartwychwstanie, ale miało ono nastąpić na końcu świata, jako zwycięstwo wszystkich sprawiedliwych. Nie oczekiwali zmartwychwstania indywidualnego w czas istniejącego porządku.
Dla wzbudzenia wiary u uczniów potrzeba było osobistego spotkania z Jezusem i rozmowy z Nim. Dzięki dobroci Jezusa rozpoznają Go „przy łamaniu chleba”.
Często uczestniczymy we Mszy świętej, często słuchamy słów Pisma Świętego i uczestniczymy w „łamaniu Chleba”. Czy wtedy jednak naprawdę dostrzegamy obecność Jezusa w naszym codziennym życiu?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012