Liturgia słowa z wtorku: Dz 11, 19-26; Ps 87 (86), 1b-3. 4-5. 6-7 (R.: por. Ps 117 (116), 1b); Por. J 10, 27; J 10, 22-30.
(J 10, 22-30 – z Biblii Tysiąclecia)
PODCZAS UROCZYSTOŚCI POŚWIĘCENIA ŚWIĄTYNI
Chrystus – jedno z Ojcem
22 Obchodzono wtedy w Jerozolimie uroczystość Poświęcenia świątyni. Było to w zimie. 23 Jezus przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona. 24 Otoczyli Go Żydzi i mówili do Niego: «Dokąd będziesz nas trzymał w niepewności? Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie!» 25 Rzekł do nich Jezus: «Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie. 26 Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec. 27 Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną 28 i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. 29 Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. 30 Ja i Ojciec jedno jesteśmy».
Rozważanie:
Orędzie dzisiejszej Ewangelii jest pocieszające. Zapewnia nas bowiem, że nawet w najtrudniejszych chwilach życia jesteśmy wspierani silną ręką Boga i naszego Brata Jezusa. Bóg Ojciec uczestniczy w trosce o uczniów.
Wszystko, co Jezus czyni dla ludzi, jest też dziełem Ojca. On troszczy się o wszystkich i opiekuje tymi, którzy słuchają Jezusa. Jezus zaś spełnia wolę swego Ojca, ponieważ kocha Go i jest Mu posłuszny. Tych, którzy należą do niego, Jezus zapewnia, że nikt ich nie wyrwie z Jego ręki. To zapewnienie odnosi się i do mnie – do każdego z nas. Mówi mi, że jestem w ręku Jezusa, że moje życie jest w jego ręku. To powinno napełniać mnie radością. Ręce Jezusa są bowiem dobre, przyjazne, delikatne. To ręce, które leczą; ręce, które przywracają wzrok i słuch; ręce, które łamią i dzielą chleb; ręce, które rozdają i pozostają otwarte dla wszystkich. Są to ręce delikatne, gotowe zawsze błogosławić; ręce, które zostały zranione z mego powodu. Kto jest w tych rękach, jest w dobrych rękach, rękach Bożych.
Podziękujmy Jezusowi za to, że zechciał nas przygarnąć do siebie. Prośmy Go, byśmy nigdy nie wymknęli się z jego rąk z naszej własnej winy.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011