Liturgia słowa z 3 stycznia: 1 J 2, 29 – 3, 6; Ps 98 (97), 1bcde. 3c-4. 5-6 (R.: por. 3cd); J 1, 14a. 12a; J 1, 29-34.
* We wspomnienie – Liturgia słowa ze wspomnienia 3 stycznia: Flp 2, 1-11; Ps 8, 4-5. 6-7. 8. 9 (R.: por. 2ab); Por. Mt 1, 21; Łk 2, 21-24.
Liturgia słowa z 3 stycznia:
(J 1,29-34 – z Biblii Tysiąclecia)
29 Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. 30 To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. 31 Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». 32 Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. 33 Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: “Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. 34 Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».
Rozważanie:
Jan Chrzciciel wskazuje na Jezusa jako na Baranka Bożego (zob. J 1,29). Tytuł ten przywołuje na myśl cierpiącego Sługę, o którym prorok Izajasz mówi, że był „jak baranek na rzeź prowadzony” (53,7). Św. Paweł w swym Pierwszym Liście do Koryntian pisze zaś o Jezusie, że „został złożony w ofierze jako nasza Pascha” (5,7).
Jezus otrzymał Ducha i udziela Go tym, którzy wierzą w Niego i przyjmują Jego naukę. Duch ten jest nieodzownym warunkiem wejścia do królestwa Bożego. Św. Jan często mówi w swej Ewangelii o konieczności posiadania tego Ducha.
Powołaniem Jana Chrzciciela było danie świadectwa o Jezusie, wskazanie na Niego jako na Mesjasza, a następnie zejście na drugi plan. Swym wystąpieniem miał skłonić ludzi do przyjęcia Jezusa. Często do Jezusa prowadzi nas jakaś osoba, która swym życiem daje świadectwo o Nim. Może to być ktoś z rodziny, wychowawca w szkole, kolega w pracy, przyjaciel.
Jako chrześcijanie jesteśmy powołani do tego, aby naszym życiem dawać świadectwo o Jezusie. Warto w tym miejscu zadać pytanie: Gdyby wszyscy chrześcijanie traktowali poważnie swoje powołanie, jak wyglądałby dziś świat? Nie byłoby ludzi niewierzących. Wszyscy żyliby nauką Jezusa zachowując doskonale przykazanie miłości.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013
* We wspomnienie – Liturgia słowa ze wspomnienia 3 stycznia:
(Łk 10, 21-24 – z Biblii Tysiąclecia)
Objawienie Ojca i Syna
21 W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
22 Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Przywilej uczniów
23 Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. 24 Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».
Rozważanie:
„Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie” (Łk 10,23). Przed chwilą słyszeliśmy słowa osobistej modlitwy Jezusa. Po powrocie 72 uczniów z ich pierwszej podróży misyjnej i zdania sprawozdania o jej powodzeniu (zob. Łk 10,1-17) serce Jezusa doznaje wielkiej radości, że zlecone Mu przez Ojca posłannictwo urzeczywistnia się. Zwraca się więc do Boga z podziękowaniem, że przekazał łaskę poznania tajemnic Bożych osobom pokornym, które zdrobniale nazywa prostaczkami.
Tylko osoby prawdziwie pokorne są zdolne poznać i zrozumieć to, co rzeczywiście dokonuje się na świecie, a mianowicie, że trwa ustawiczna i decydująca walka między dobrem i złem; tylko pokorny uczeń Jezusa może dostrzec i usłyszeć to, za czym tęsknili i czego pragnęli prorocy i królowie. Prawda Boża bowiem z racji swojej prostoty jest często ukryta przed wielkimi i uczonymi tego świata. To jedynie sam Bóg może objawiać prawdę o sobie. Nie może ona być nabyta, ani poznana ludzką pomysłowością, jest jednak dostępna dla tych, którzy żyją w czystości i pokorze serca. Wyniosłość, pycha i złudne przekonanie o absolutnej samowystarczalności są przeszkodami nie do przezwyciężenia w poznaniu miłości i dobroci Bożej.
Z pokorą powinniśmy dziś wyznać, że należymy do grona tych osób, które Jezus nazywa prostaczkami. Poznaliśmy prawdę o Bogu przekazaną przez Jezusa. Czy umiemy za ten dar dziękować Bogu, tak jak Jezus dziękuje Ojcu za przekazany Mu dar?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013