Liturgia słowa: Ef 4, 32 – 5, 8; Ps 1, 1-2. 3. 4 i 6 (R.: por. Ef 5, 1); Por. J 17, 17ba; Łk 13, 10-17.
(Łk 13, 10-17– z Biblii Tysiąclecia)
Uzdrowienie kobiety w szabat
10 Nauczał raz w szabat w jednej z synagog. 11 A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. 12 Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». 13 Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. 14 Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus w szabat uzdrowił, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w których należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!» 15 Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? 16 A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?» 17 Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.
Rozważanie:
W dzisiejszej Ewangelii pojawia się znów problem szabatu, który często był przyczyną ataków faryzeuszy na Jezusa. Jezus jednak nie był atakowany za to, że nie uczestniczył w czci oddawanej Bogu w tym dniu, ale że w ten czy inny sposób pomagał ludziom. Wykonywał lub kazał wykonywać innym pracę fizyczną, która nie była dozwolona.
Szabat miał być dniem poświęconym całkowicie Bogu, przeznaczonym na zupełny odpoczynek, który polegał na absolutnym wstrzymaniu się od jakiejkolwiek czynności fizycznej. Szczególnie po niewoli babilońskiej (VI wiek przed Chrystusem) zachowanie szabatu stało się bardzo ścisłe. Wyliczono aż trzydzieści dziewięć rodzajów czynności, które nie były dozwolone w dzień szabatu. Między innymi były to takie czynności, jak: dźwiganie ciężarów, zapalanie ognia, oddalenie się od domu dalej niż jedną milę itd.
Swym postępowaniem mającym na celu pomaganie ludziom, a także pouczeniem, jak praktycznie rozumieć przepisy prawne, Jezus drażnił Żydów zachowujących co do litery przepisy. Słowem i czynem wyjaśniał, że cześć Bogu oddajemy zarówno odpoczywając, jak i spełniając dobre uczynki. To bowiem przez nie zachowujemy Boży nakaz uświęcenia szabatu. Więcej, w nauce Jezusa podkreślona jest wartość i godność osoby ludzkiej. Jeżeli dobro duchowe, a nawet fizyczne człowieka, wymaga koniecznej interwencji, wtedy przed tą koniecznością ustępują nawet przepisy prawa. Jezus powie dobitnie: „Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk 2,27).
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012