Liturgia słowa z soboty: Hi 42, 1-3. 5-6. 12-17; Ps 119 (118), 66 i 71. 75 i 91. 125 i 130 (R.: por. 135a); Por. Mt 11, 25; Łk 10, 17-24.
(Łk 10, 17-24 – z Biblii Tysiąclecia)
Radość apostoła
17 Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają». 18 Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. 19 Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. 20 Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».
Objawienie Ojca i Syna
21 W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
22 Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Przywilej uczniów
23 Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. 24 Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».
Rozważanie:
Dziś w Ewangelii jest przekazana krótka informacja o powrocie uczniów z podróży misyjnej. W tym opowiadaniu są przedstawione dwie reakcje: uczniów i Jezusa. Uczniowie są pełni radości, zachwyceni sukcesem, jaki odnieśli. Nawet złe duchy były im posłuszne, a to oznaczało, że posiadają już jakąś władzę i autorytet. Jezus wydaje się być bardziej trzeźwy i przywołuje ich do rzeczywistości. Mają władzę, ponieważ On im jej udzielił. Nie to jest jednak ważne. Ważne jest to, że mogli czynnie uczestniczyć w rozszerzaniu królestwa Bożego.
Modlitwa dziękczynna Jezusa wskazuje na uczuciowe zaangażowanie. Jezus jest przekonany, że królestwo Boże wkrótce już nadejdzie, dlatego szacuje sprawozdanie uczniów jako pewnego rodzaju dowód, że jest na słusznej drodze. Jest szczególnie zachwycony tym, że mający władzę i uczeni, mądrzy i roztropni, nie uczestniczą w szerzeniu królestwa Bożego, ale cała tajemnica tego królestwa została powierzona ludziom prostym i zwyczajnym. W wierze bowiem nie jest ważne wykształcenie czy inteligencja, ale szczerość serca i oczy otwarte naprawdę. Taka postawa prowadzi do poznania woli Bożej i podporządkowania się jej. Prośmy dziś o dar takiej postawy.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013