Liturgia słowa ze święta 14 września: Lb 21, 4b-9 lub Flp 2, 6-11; Ps 78 (77), 1b-2. 34-35. 36-37. 38 (R.: por. 7b); J 3, 13-17.
(J 3, 13-17– z Biblii Tysiąclecia)
13 I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego.
14 A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, 15 aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. 16 Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. 17 Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.
Rozważanie:
Wyznanie wiary w Jezusa jest potwierdzeniem przyjęcia za wiarygodne i prawdziwe wszystkiego tego, co On mówił o Bogu Ojcu. Jest też uznaniem doskonałej wiedzy Jezusa o Bogu i że wszystko, czego nauczał pochodzi od Boga, jest prawdą o Bogu i ukazuje ostateczne przeznaczenie człowieka. Boża troska o losy ludzkości została najdoskonalej ukazana światu w Jezusie wywyższonym na krzyżu. Tam bowiem Jezus dał życie, a zarazem niezaprzeczalne świadectwo, że Bóg kocha każdego człowieka. Rozłożone na krzyżu ramiona Jezusa obejmują cały świat i równocześnie kierują zaproszenie do każdego żyjącego na tej ziemi, by uwierzył w miłość Bożą i, korzystając z niej, formował swoje życie, biorąc ją jako miernik każdego swego czynu.
Gdy taką postawę zajmiemy wobec Boga, nie pozostaniemy bez pomocy. Duch Boży bowiem ciągle działa dla dobra ludzi. Każdy może usłyszeć jego głos, tak jak słyszy szum wiatru. Koniecznym jednak warunkiem jest to, aby być wyczulonym na głos Boży. W przeciwnym razie minie nas on niezauważony i niedosłyszany. Prośmy zatem dziś o łaskę szczególnej czułości na głos Boży i chętne przyjęcie go jako miernika każdego naszego czynu.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012