Liturgia słowa według nowego Lekcjonarza mszalnego z roku C: Dz 2, 1-11; Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30); Rz 8, 8-17; Sekwencja; J 14, 15-16. 23b-26.
(J 14, 15-16. 23b-26 – z Biblii Tysiąclecia)
Zapowiedź Pocieszyciela
15 Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. 16 Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze
«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. 24 Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
Posłannictwo Ducha. Pokój
25 To wam powiedziałem przebywając wśród was. 26 A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.
Rozważanie:
(…) W Ewangelii św. Jan daje krótkie opowiadanie o przekazaniu apostołom, zebranym razem, obiecanego Pocieszyciela, ale już wieczorem w dniu zmartwychwstania. Dzieje się to bez obecności żadnych świadków. To opowiadanie różni się wyraźnie od opowiadania św. Łukasza. Trzeba więc dobrze odczytać cel i okoliczności przytoczenia tego wydarzenia przez tych dwóch autorów. Św. Łukasz mówi o zesłaniu Ducha Świętego jako o początku Kościoła. Św. Jan natomiast ukazuje przekazanie apostołom posłannictwa, które Bóg zlecił Jezusowi. Należy też opowiadanie św. Jana odczytywać w teologicznym kontekście jego Ewangelii. Św. Jan przedstawia osobę, jak i działalność Jezusa wzorując się na opowiadaniu o stworzeniu świata. Opowiadanie o udzieleniu Ducha Świętego kończy opowiadanie o działalności Jezusa. Całą teologię Janową można ująć tak: Bóg, stwarzając świat uczynił wszystko dobrze. Stworzony na końcu człowiek, Adam, otrzymuje życie przez tchnienie Boże. Z powodu grzechu człowieka, zło przyszło na świat. Było konieczne, aby to zło zostało usunięte z życia świata. Dokonał tego Jezus. Przez Jana Chrzciciela został wskazany jako „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1,29). W dokonywaniu zbawczego dzieła Jezus podkreślał, że przyszedł, aby pełnić wolę „Tego, który Mnie posłał” (J 6,38). Śmiercią i zmartwychwstaniem Jezus zakończył ziemską działalność zbawczą. Dzieło zbawienia musi jednak być kontynuowane. Swych następców i współpracowników wybrał na początku swojej działalności. Odchodząc, musi ich uzdolnić do przejęcia posłannictwa, które im powierza. Dlatego przekazuje im to samo zlecenie, jakie otrzymał od Ojca. Daje im też pomoc w postaci Ducha Prawdy. Ten Duch pomoże zrozumieć prawdy Boże i obroni przed błędem. Jezus przekazuje uczniom też swój autorytet i władzę. Na mocy tego będą mogli usuwać zło z życia ludzkiego, niszcząc moc grzechu. Jest tu wyraźne odniesienie do „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata”.
Dzieło zbawcze Jezusa trwa nadal. Czy uczestniczę w nim? Pomoc jest mi dana przez udzielenie Ducha Świętego w sakramentach chrztu i bierzmowania.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012