Liturgia słowa: Jk 5, 1-6; Ps 49 (48), 14-15b. 15c-16. 17-18. 19-20 (R.: por. Mt 5, 3); Por. 1 Tes 2, 13; Mk 9, 41-43. 45. 47-50.
(Mk 9, 41-43. 45. 47-50 – z Biblii Tysiąclecia)
41 Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody.
Zgorszenie
42 Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze. 43 Jeśli twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. 45 I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie, chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. 47 Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, 48 gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie. 49 Bo każdy ogniem będzie posolony. 50 Dobra jest sól; lecz jeśli sól smak utraci, czymże ją przyprawicie? Miejcie sól w sobie i zachowujcie pokój między sobą!».
Rozważanie:
Słowa Jezusa skierowane do nas dziś w Ewangelii wskazują na nagrodę za najmniejszy czyn dobry, i na karę za czyn sprowadzający innych na złą drogę. Powinniśmy więc zawsze być gotowi poświęcić wszystko dla Jezusa, ponieważ nawet najmniejsza przysługa wyświadczona tym, którzy należą do Jezusa, nie pozostanie bez nagrody. Z drugiej strony, spowodowanie zgorszenia nawet najmniejszego i najsłabszego ucznia Jezusowego stanie się przyczyną największej kary. To, co powoduje wyłączenie ze wspólnoty Jezusa, to grzech. Każdy powinien więc badać swoje postępowanie i usuwać ze swego życia wszystko to, co prowadzi do grzechu. Lepiej być pozbawionym jakiegoś dobra doczesnego, niż szczęścia wiecznego.
W Ewangelii jest podkreślona wielka odpowiedzialność chrześcijan. Ostatnie zdanie wydaje się wskazywać na okoliczności, w jakich powstał ten tekst. Prawdopodobnie był to okres prześladowań Nerona. Było wtedy wiele okazji do zaparcia się wiary. Prawdziwi uczniowie zaś mieli wiele okazji do wprowadzenia w czyn nauki Jezusa – „sprawdzenia się”, czy każdy jest zahartowany i „osolony” w ogniu, zabezpieczony przed zepsuciem i utratą wiary (zob. Mk 9,49). Znamienne jest upomnienie skierowane przez Jezusa do Jego bezpośrednich słuchaczy, ale mające też znaczenie dla nas, które brzmi: „I zachowujcie pokój między sobą!” (Mk 9,50).
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013