Liturgia słowa: Ba 5, 1-9; Ps 126 (125), 1b-2b. 2c-3. 4-5. 6 (R.: 3a); Flp 1, 4-6. 8-11; Łk 3, 4c. 6; Łk 3, 1-6.
(Łk 3, 1-6 – z Biblii Tysiąclecia)
PRZYGOTOWANIE DO DZIAŁALNOŚCI JEZUSA
Jan Chrzciciel
3
1 Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; 2 za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. 3 Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, 4 jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza:
Głos wołającego na pustyni:
Przygotujcie drogę Panu,
prostujcie ścieżki dla Niego!
Każda dolina niech będzie wypełniona,
5 każda góra i pagórek zrównane,
drogi kręte niech się staną prostymi,
a wyboiste drogami gładkimi!
6 I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.
Rozważanie:
W tej drugiej niedzieli Adwentu, tak jak w poprzedniej, w liturgii rozbrzmiewa wołanie zarówno proroka, jak i Jana Chrzciciela: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego (zob. 3,4). Przygotowanie drogi Panu oznacza usunięcie przeszkód, które opóźniają lub uniemożliwiają Jego wkroczenie do ludzkiego serca. Bóg nie może przybyć tam, gdzie jest arogancja, pycha (góra i pagórek), chłód i obojętność (dolina). Należy więc wyeliminować z życia nieuporządkowane pragnienie, dumę, na równi z duchowym lenistwem, oszustwami, wykrętami i złudzeniami. Jest to wyraźne wezwanie człowieka do spotkania się z Bogiem. W tym wezwaniu istotnym elementem jest dobroć Boga, którą rozbrzmiewa liturgia tej drugiej niedzieli Adwentu, a która w pełni ukaże się w dzień Bożego Narodzenia, kiedy to Syn Boży pojawi się wśród ludzi, aby żyć na ziemi, jak każdy śmiertelny człowiek.
Ta dobroć Boga jest ukazana w pierwszym czytaniu przez proroka Barucha. Wzywa on do wyzbycia się smutku i utrapień. Nie ma do nich powodu, bo Bóg nie zapomina o swym narodzie. Drogę, która prowadzi do radosnego życia, Bóg sam przygotuje wyrównując każdą górę wysoką, a doły zasypie i sam będzie prowadził tych, którzy zechcą nią kroczyć w chwale Pana. W drugim czytaniu św. Paweł kieruje słowa uznania do wiernych w Filipii, za ich silną wiarę i zaangażowanie w głoszeniu Ewangelii. W modlitwie dziękuje Bogu za Jego dobroć okazaną w łasce powołania do wiary, a równocześnie prosi Boga o łaskę wytrwania w wierze i jej umacnianie przez życie wypełnione miłością tak, by wszyscy byli przygotowani, to znaczy „czyści i bez zarzutu”, na ponowne przyjście Chrystusa (zob. Flp 1,10).
W Ewangelii św. Łukasz stara się ukazać dobroć Boga. Najpierw czyni to mówiąc, że Jezus nie jest jakąś iluzją, lecz osobą historyczną, która przyszła na świat w konkretnych okolicznościach ludzkich dziejów. Przywołuje więc znane osoby w historii rzymskiej, jak również osoby znane narodowi żydowskiemu, tak z władzy politycznej, jak i religijnej. Następnie mówi o dobroci Bożej przedstawiając osobę i działalność Jana Chrzciciela. Potem dobroć Boża ukazuje się w przygotowaniu Jana Chrzciciela do wyznaczonego mu posłannictwa. Swoją młodość spędza on na pustyni, aby poznać lepiej i zgłębić tajemnice Boże, aby zjednoczyć się z Bogiem przez oderwanie się od rzeczy ziemskich, odmawiając sobie wspaniałych szat (zob. Łk 6,25), wykwintnego pożywienia. Jan musiał dobrze zrozumieć i przemyśleć obietnicę Bożą o Mesjaszu zrodzonym z niewiasty (zob. Rdz 3,15). Bóg sam objawił mu też , że czas się wypełnił, dlatego opuszcza swoją samotność, aby oznajmić to ludziom i przygotować ich na spotkanie z Jezusem.
Dziś tylko wspominamy to wydarzenie i przygotowujemy się na godne uczczenie go w dzień Bożego Narodzenia. Jednak niech słowa św. Pawła skierowane niegdyś do wiernych w Filipii, a dziś do nas, nie tylko będą słuchane, ale niech zapadną głęboko do serca. Nasze przygotowanie bowiem nie oznacza tylko godnego uczczenia pierwszego przyjścia Jezusa w Boże Narodzenie. Jest ono bardziej przygotowaniem na nasze spotkanie z Chrystusem w dniu wypełnienia się czasu naszego ziemskiego życia. Prośmy zatem Chrystusa o łaskę, abyśmy byli zawsze świadomi tego, i każdego dnia czujni; abyśmy w dniu, w którym staniemy przed Chrystusem byli czyści i bez zarzutu. Adwent jest odpowiednim czasem, aby się nad tym poważnie zastanowić i przemyśleć to.
Homilia do Łk 3, 1-6
Św. Jan Chrzciciel został powołany do tego, aby przygotować ludzi na przyjście Zbawiciela. Tym, którzy sądzili, że zasługują na przyjaźń z Bogiem przez wypełnienie przepisów Prawa, ukazał konieczność nawrócenia serca i zmianę życia. W rzeczywistości więc Jan Chrzciciel kontynuował przepowiednie proroków. Jest ostatnim ogniwem długiego łańcucha tych, którzy z uporem upominali Izraelitów o obowiązku przygotowania się na przyjście Mesjasza. To przygotowanie było wymagane od całego narodu jako wspólnoty, ale obowiązywało też każdego indywidualnie. Polegało ono na nie oddalaniu się do Boga przez idolatrię i na opuszczeniu bolesnej drogi niesprawiedliwości i samolubstwa.
Ważniejsze wypowiedzi w Ewangelii to:
1. „[…]skierowane zostało słowo Boże do Jana, Syna Zachariasza, na pustyni” (Łk 3,2). Pismo Święte mówi, że Bóg przygotowuje swych posłańców przez spędzenie dłuższego czasu w samotności. To i zachowuje dziś swoją wartość dla wszystkich chrześcijan. Nie znaczy to, że wszyscy musimy spędzać długi czas w samotności. Jednak każdy chrześcijanin odpowiedzialny za swe powołanie do wiary powinien często spędzać jakiś czas w samotności na szczerej rozmowie z Bogiem.
2. „Obchodził więc całą okolicę […] i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów” (Łk 3,3). Przeciwko faryzeuszom i saduceuszom, którzy uważali, że zachowując przepisy Prawa stają się sprawiedliwymi, Jan mówi, że ważniejsza jest przemiana serca. Zewnętrzne zachowanie przykazań Bożych wymaga wewnętrznego odrzucenia grzechu, wsłuchania się dobrze w Słowo Boże i formowania swego codziennego życia według Niego.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013