Liturgia słowa: Dz 17, 15. 22 – 18, 1; Ps 148, 1-2. 11-12. 13-14a; J 14, 16; J 16, 12-15.
(J 16, 12-15 – z Biblii Tysiąclecia)
12 Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz [jeszcze] znieść nie możecie. 13 Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. 14 On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. 15 Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.
Rozważanie:
Rodzice pragnący, by ich dziecko zdobywało prawdziwą wiedzę, starają się o dobrego nauczyciela. Kto chce poznać tajemnicę ukrytych rzeczy, szuka dobrego znawcy. Turysta udający się w niebezpieczne miejsca, rozgląda się za dobrym przewodnikiem, który poprowadzi go bezpieczną drogą. Szukający prawdy chętnie słucha tego, kto ją już poznał. Początkujący w wierze potrzebuje też dobrego kierownika duchowego.
Jezus wiedział, że wiara uczniów jest słaba i natrafi na jeszcze większe trudności. Dał temu wyraz, mówiąc: „Oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę” (Łk 22,31) i zapewnił swą pomoc w umocnieniu ich wiary. Dotrzymuje słowa i po swym wniebowstąpieniu zsyła Pocieszyciela, Ducha Prawdy, który utwierdza uczniów w wierze. Duch ten jest stałym przewodnikiem tych, którzy uwierzyli w Jezusa i mówi im to, co sam usłyszał od Jezusa, który z kolei otrzymuje całą prawdę od Ojca.
Pocieszyciel, Duch Prawdy, jest również naszym przewodnikiem. Prowadzi nas do prawdy przez ciągłe jej poznawanie i utwierdzanie w niej. Znakiem obecności Ducha Świętego w naszym życiu jest nasza wierność w naśladowaniu Jezusa tak w słowach, jak i w czynach. Bez tego Ducha wiara jest słaba, a my narażeni jesteśmy na niebezpieczeństwo utraty jej. Pozwólmy więc Duchowi Świętemu działać w nas.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011