Dzień powszedni (27.03.2021, Sobota)

Liturgia słowa: Ez 37, 21-28; Ps Jr 31, 10. 11-12b. 13 (R.: por. 10d); Ez 18, 31ac; J 11, 45-57.

REKLAMA


(J 11,45-57 – z Biblii Tysiąclecia)

Narada kapłanów

45 Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. 46 Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił. 47 Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i rzekli: «Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? 48 Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród». 49 Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, 50 że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród». 51 Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, 52 a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. 53 Tego więc dnia postanowili Go zabić.

W Efraim

54 Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. 55 A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. 56 Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?» 57 Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.


Rozważanie:

Dziś w Ewangelii jest opisana sytuacja, jaka zaistniała po wskrzeszeniu Łazarza. Było to wskrzeszenie zaskakujące, wzbudzające podziw, ale też i przekonanie, że nauka Jezusa pochodzi od Boga i jest wiarygodna. Wielu ludzi, o czym mówi św. Jan, uwierzyło (zob. J 11,45).
Całkiem inne stanowisko zajęli religijni przywódcy narodu, zebrani na formalnie zwołanej naradzie religijnej, zwanej Sanhedrynem (coś w rodzaju obecnej Konferencji Episkopatu). To na tym spotkaniu została podjęta ostateczna decyzja usunięcia Jezusa z życia publicznego. Podany przez Kajfasza, najstarszego członka Sanhedrynu, powód brzmiał: „aby nie zginął naród”. Wygłosił go kierując się motywem politycznym. W Bożym jednak zamiarze, z punktu widzenia Bożej ekonomii zbawienia, wygłosił istotny powód religijny. Jezus, jako przedstawiciel całej grzesznej ludzkości odda swe życie, aby uwolnić ją od mocy zła i udostępnić możliwość zdobycia życia wiecznego.
Przebieg tego wydarzenia jest bardzo wymowny. Jezus przywraca życie Łazarzowi i to stanie się przyczyną Jego śmierci. Oddaje swoje życie ziemskie, aby wysłużyć nam życie wieczne! Niech ostatnie dni Wielkiego Postu uświadomią nam to!


Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011

Udostępnij ten artykuł:

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *