Inicjacja chrześcijańska dokonuje się przez trzy sakramenty, z których pierwszym jest chrzest. Katechizm Kościoła Katolickiego nazywa go fundamentem całego życia chrześcijańskiego i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów (nr 1213).
Potwierdzeniem tego jest fakt, że przed przyjęciem na przykład I Komunii św., bierzmowania czy małżeństwa należy przedstawić dokument potwierdzający chrzest. Można powiedzieć, że jest on podstawą życia duchowego wierzących. Jak nie ma domu bez fundamentów, tak nie ma życia Bożego bez chrztu. On jest konieczny do zbawienia, dlatego w pewnych okolicznościach ochrzcić może każdy człowiek, wypowiadając formułę sakramentalną. Kościół nie zna innego środka, by zapewnić wejście do szczęścia wiecznego. Bóg związał zbawienie z sakramentem chrztu. Wszystkie inne sakramenty umacniają życie Boże otrzymane na chrzcie bądź pozwalają je odzyskać, gdy zostanie utracone przez grzech.
Dosłownie chrzest oznacza zanurzenie i pochodzi z ustanowienia samego Chrystusa, który nakazał uczniom, by szli i nauczali wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Trójcy Świętej. Chrzest zatem uwalnia od grzechu pierworodnego i włączając (zanurzając, wszczepiając) w misterium paschalne Jezusa Chrystusa i w Jego Kościół, daje nowe życie. Zanurzenie w wodzie (taka forma chrztu jest również proponowana) symbolizuje śmierć, wynurzenie zaś dar życia (zob. 2 Kor 5, 17). Chrzest jest wielkim darem Boga i wyrazem Jego bezinteresownej miłości, ponieważ otrzymujemy go bez jakiejkolwiek naszej zasługi.
ks. Andrzej Megger
„Pielgrzym” 2017, nr 14 (720), s. 9
