Dlaczego nazywamy je uroczystością Objawienia Pańskiego?
Tzw. święto Trzech Króli przywołuje hołd mędrców, którzy przybyli ze Wschodu prowadzeni przez tajemniczą gwiazdę. Nie wiemy tak naprawdę, ilu ich było, ale tradycja, opierając się na liczbie złożonych przez przybyszów darów, mówi o trzech. Ich imiona pozostają również nieznane, bo nie podaje ich ewangelista. Czy byli królami? Być może w swoich stronach sprawowali jakieś wysokie urzędy, my natomiast widzimy w nich władców na podstawie starotestamentalnych tekstów, które stanowią zapowiedź całego wydarzenia: „I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu” (Iz 60,3) oraz: „Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary, królowie Szeby i Saby złożą daninę” (Ps 72,10). Oba fragmenty pojawiają się w dzisiejszej Liturgii Słowa. Czytamy w nich o ludach pogańskich przybywających do Boga. A przecież do tej pory to Izrael, jak się mogłoby wydawać, miał wyłączność na tworzenie relacji z Bogiem. Okazuje się, że Boży plan jest nieco inny: również poganie mają być włączeni do Ludu Bożego. Realizacja tego planu rozpoczęła się, kiedy wędrowcy przybyli do Betlejem, a w nowonarodzonym Dziecięciu ujrzeli Pana. Oddali Mu pokłon i złożyli swe dary (por. Mt 2,11). Poznali wielką tajemnicę, którą potem św. Paweł streści słowami: „poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię” (Ef 3,6). Bóg im objawił tę prawdę, dlatego też święto obchodzone szóstego stycznia nazywamy uroczystością Objawienia Pańskiego.
„Pielgrzym” 2017, nr 27 (733), s. 6-7