Należy ono do najważniejszych tematów w nauczaniu Jezusa.
Z jednej strony wiemy, że początek Królestwa Bożego/Niebieskiego na ziemi nastąpił wraz z działalnością Chrystusa (por. Mt 12,28; Łk 11,20), z drugiej zaś, że ono dopiero nadejdzie – wkrótce (por. Mt 3,2) lub w czasach ostatecznych (por. Mt 8,11; Łk 13,28). Zaistniało już na świecie, ale jeszcze nie w pełni. A czym ono jest i jak wygląda? Jezus nie podał żadnej jasnej definicji, lecz posługiwał się zwykle porównaniami. Nie powiedział o nim wprost, gdyż Jego pierwsi słuchacze (podobnie jak i my) nie potrafiliby tego zrozumieć. W przypowieściach posługiwał się obrazami znanymi z życia codziennego. Królestwo Boże zatem podobne jest do: siewcy sypiącego ziarno (por. Mt 13,24), ziarnka gorczycy (por. Mt 13,31; Mk 4,31; Łk 13,18), kobiety wyrabiającej zaczyn (por. Mt 13,33; Łk 13,21), skarbu i perły (por. Mt 13,44-45), sieci zarzucanej w morze (por. Mt 13,47), króla rozliczającego się z sługami (por. Mt 18,23), gospodarza najmującego robotników (por. Mt 20,1), panien oczekujących na oblubieńca (por. Mt 25,1) itp. Z innych fragmentów dowiadujemy się, że Królestwo Boże należy do ludzi ubogich w duchu (por. Mt 5,3), prześladowanych (por. Mt 5,10), dzieci (por. Mt 19,14; Mk 10,14). Dostępne jest dla skruszonych grzeszników (por. Mt 21,31) i dla ludzi miłosiernych (por. Mt 25,34). Trudno zaś wejść do niego bogaczom (por. Mt 19,23).
„Pielgrzym” 2017, nr 4 (710), s. 4