Na czym polega nawrócenie według Ewangelii?
Ideę nawrócenia w Nowym Testamencie wyraża czasownik grecki metanoeo (rzadziej w formie rzeczownika metanoia), oznaczający ideę zmiany myślenia. Nawrócić się to nie tylko odwrócić się od zła ku temu co dobre, ale przede wszystkim zmienić sposób myślenia. Do takiej postawy wzywał swych słuchaczy Jan Chrzciciel, a potem sam Jezus, motywując ją zbliżającym się królestwem Bożym (por. Mt 3,2; 4,17; Mk 1,15). Mieszkańcy niektórych miast (Korozain, Betsaidy, Kafarnaum), którzy mimo oczywistych znaków zdziałanych przez Mesjasza nie chcieli się nawrócić, zostali przeciwstawieni Tyrowi, Sydonowi i Niniwie – tym miejscowościom, których mieszkańcy skorzystali z szansy zmiany życia. Polecenie głoszenia nawrócenia otrzymali uczniowie Chrystusa (por. Mk 6,12), a powrót do Boga wielkich grzeszników wywołuje wielką radość niebian (por. Łk 15,7.10). Niechlubny bohater przypowieści – bogacz zrozumiał za późno potrzebę nawrócenia (por. Łk 16,30). Przykłady skruszonych grzeszników (Zacheusz, Lewi-Mateusz, jawnogrzesznica) są dla nas wszystkich moralnym zobowiązaniem. Powinniśmy nieustannie wydawać godny „owoc nawrócenia” (Mt 3,8; Łk 3,8) i pamiętać o Janowym „chrzcie nawrócenia” (Mt 3,11; Mk 1,4; Łk 3,3). Rozpoczynający się kolejny okres Wielkiego Postu stanowi najlepszą ku temu okazję.
ks. Wojciech Kardyś
„Pielgrzym” 2017, nr 5 (711), s. 4