Jakie ma on znaczenie?
Rodowód (czyli genealogię) Chrystusa zamieszczają dwaj ewangeliści – Mateusz (por. 1,1–18) i Łukasz (por. Łk 3,23–38). Pierwszy przedstawia pochodzenie Jezusa od Abrahama (rodowód zstępujący), drugi dochodzi od Jezusa do Adama (rodowód wstępujący). Przyjrzyjmy się wersji Mateuszowej. Autor dzieli genealogię na trzy równe części po czternastu przodków w każdej (od Abrahama do Dawida, od Dawida do przesiedlenia babilońskiego i od przesiedlenia do narodzin Jezusa). Ukazuje, kto jest czyim ojcem, a dosłownie, kto jako ojciec kogo „zrodził”, jedynie przy Jezusie używa strony biernej („został zrodzony”), by podkreślić odmienność Jego pochodzenia – jako Syna Bożego, choć narodzonego według ciała w linii potomków Dawida. I to właśnie króla Dawida eksponuje ewangelista. W języku hebrajskim zapisywano cyfry za pomocą poszczególnych liter alfabetu. Czternastka (trzykrotnie powtórzona w rodowodzie) to suma liczb 4 + 6 + 4, co odpowiada literom d + w + d. A że w hebrajszczyźnie stosowano zapis spółgłoskowy (samogłoski dodawano tylko pod lub nad literami), to słowo „dwd” oznacza tyle, co imię „Dawid”. W ten sposób Mateusz uwiarygadnia Dawidowe pochodzenie Mesjasza i udowadnia swym rodakom (a do nich głównie adresował swe dzieło), że jest Nim Jezus z Nazaretu. Poza tym dzięki rodowodowi Chrystus ukazany jest nie jako postać mityczna czy legendarna, ale historyczny Izraelita, a jednocześnie Boży Syn.
ks. Wojciech Kardyś
„Pielgrzym” 2016, nr 26 (706), s. 7