Co cechuje tego typu narracje?
Opis cudu zawiera zwykle określoną strukturę. Podstawą ilustracji niech będzie opowiadanie o uzdrowieniu kobiety w szabat (według Łk 13,11n). Najpierw mamy (1) wprowadzenie (ewangelista przedstawia nam osoby, zdarzenia oraz sytuację chorego, który szuka pomocy lub ludzi, którzy o nią w jego imieniu proszą): „A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy” (Łk 13,11a); (2) ekspozycja (dokładniejsza charakterystyka nieszczęścia, a więc podkreślenie ciężkiej sytuacji chorego, gest i słowa proszącego o pomoc itp.): „była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować” (Łk 13,11b); (3) realizacja cudu (opis gestów i słów Jezusa podczas dokonywania cudu, dotknięcie ręką, ślina, słowa itp.): „Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga” (Łk 13,13); (4) konstatacja (orzeczenie faktu, że prośba została wysłuchana oraz wzmianki o skutkach): „Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy»” (Łk 13,12); (5) motyw „propagandowy” (np. „wieść o nim rozeszła się …”) oraz okazja do pouczenia słuchaczy (por. Łk 13,15–16). Oczywiście nie wszystkie cuda układają się według wyżej nakreślonego schematu, ale stanowi on ogólną ramę wielu opowiadań o cudownych uzdrowieniach.
ks. Wojciech Kardyś
„Pielgrzym” 2017, nr 16 (722), s. 7