Praktyka Wielkiego Postu, rozpoczynająca się Środą Popielcową, nawiązuje do czterdziestodniowego postu Jezusa na pustyni, podczas którego doświadczał On samotności, cierpienia i diabelskich pokus. Każdy chrześcijanin winien zatem skorzystać z czasu Wielkiego Postu, który daje mu Bóg, oraz uświęcających środków – jak modlitwa, ograniczenie pokarmu, jałmużna, rekolekcje parafialne, spowiedź i nabożeństwa liturgiczne – aby mógł odczytać „obraz granicy czasowej w sferze wewnętrznej obarczonej winą i nieprawością” i ją przezwyciężyć.
Wielki Post w Kościele katolickim jest traktowany jako wezwanie do nawrócenia i pokuty. W walce z grzechami i ludzką słabością wierni czerpią siłę z modlitwy, postu i jałmużny, łącząc głębię kontemplacji z owocnym apostolstwem. Post dotyczy przede wszystkim wymiaru wewnętrznego, czyli ludzkiego serca, w którym toczy się walka pomiędzy dobrem a złem, aby w ostateczności mogła nastąpić w nim przemiana i zjednoczenie z Bogiem. Post umacnia człowieka w walce z grzechem, pomaga pokonać słabości jego natury. Wymagania wielkopostne zachęcające wierzącego do walki z grzechem winny być podejmowane z radością – samoudręka i przygnębienie są sprzeczne z nauką Jezusa, gdyż Boże działanie daje nam nadzieję i pokój. Warto prześledzić historię Wielkiego Postu, tego czasu pokuty odbywającego się co roku w liturgii Kościoła, aby poznać rozwój praktyk i obrzędów wynikających z jego znaczenia i istoty. (…)
o. Paweł Warchoł
Więcej przeczytasz w 5. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [2 i 9 marca 2025 R. XXXVI Nr 5 (920)], str. 14-16.
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
