Łacińskie określenie homo viator, czyli „człowiek wędrujący”, oznacza coś więcej niż „podróżnik”. To określenie kogoś, kto idąc, szuka swej duchowej tożsamości. Wiele odniesień do człowieka wędrującego można znaleźć w literaturze, poczynając od Odyseusza. Dla mnie najbardziej przejmującym opisem wędrówki jest „Boska komedia” Dantego, wiodąca czytelnika przez Piekło, Czyściec i Niebo. Porażająca, ale i olśniewająca wizja tego, co jest udziałem każdego z nas tu, na ziemi, i w życiu przyszłym.
Sierpień, który właśnie minął, to okres najbardziej ożywionego ruchu pielgrzymkowego w naszym kraju. Dwa święta maryjne ściągają pod Jasną Górę tysiące pątników. Co ważne, piesze religijne wędrówki wpływają nie tylko na tych idących, na wzajemne relacje pomiędzy nimi, ale też i na tych, którzy spotykają pielgrzymów, goszczą ich, karmią, wspomagają. Kolejna grupa to ludzie modlący się za wędrujących do Matki Boskiej Częstochowskiej. (…)
Adam Hlebowicz
Więcej przeczytasz w 18. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [1 i 8 września 2024 R. XXXV Nr 18 (907)], str. 5.
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
