XVIII NIEDZIELA ZWYKŁA, XIX NIEDZIELA ZWYKŁA i UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY
XVIII NIEDZIELA ZWYKŁA
Man i manna – o chlebie z nieba
Jezus oferuje Chleb na życie wieczne
Kiedy Izraelici wędrowali przez pustynię ku Ziemi Obiecanej, zaczęło im brakować żywności. Mieli wówczas pretensje do Mojżesza, że ich wyprowadził z Egiptu. Bóg postanowił zesłać im chleb z nieba. Każdego poranka dawał im drobny, ziarnisty, podobny do szronu pokarm, który oni nazwali manną. „To jest chleb, który daje wam Pan na pokarm” (Wj 16,15) – wyjaśnił im Mojżesz. Było to tak ważne wydarzenie, że często Izraelici przywoływali je we wspomnieniach i opowieściach. Psalmista oznajmił, że Pan „jak deszcz spuścił mannę [hebr. man] do jedzenia, podarował im chleb niebieski” (Ps 78,24). Na ten dar od Boga powoływali się Żydzi w rozmowie z Jezusem: „Ojcowie nasi jedli mannę [gr. manna] na pustyni” (J 6,31). Nauczyciel wyjaśnił im, że owszem, był to wielki dar Boga dany przodkom, aby nie pomarli z głodu, ale prawdziwym chlebem życia, który zaspokoi wszelki głód, jest On sam. Jego Ciało jest pokarmem, który może zapewnić im życie wieczne. Moglibyśmy (trochę pomijając kontekst) przyłożyć tę prawdę do słów św. Pawła. „Dawny człowiek” jadł mannę, ale nadszedł czas, kiedy ona mu już nie pomogła, bo musiał zakończyć swój ziemski żywot. „Człowiek nowy” z kolei, karmiąc się prawdziwym Chlebem z nieba, po zakończeniu doczesnej wędrówki osiąga życie wieczne (por. Ef 4,20–24). Chleb ziemski jest niezbędny do zachowania życia tu na ziemi, Chleb niebieski (czyli Chrystus obecny w Eucharystii) jest konieczny do osiągnięcia nieśmiertelności. Warto, byśmy o tym pamiętali, ilekroć przystępujemy do Komunii św.
XIX NIEDZIELA ZWYKŁA
Tob i chrestos – o dobrym bogu i o dobrym człowieku
Powinniśmy być dobrzy jak Pan
Psalmista zachęca nas: „Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry [hebr. tob]” (Ps 34,9). Wymienia dobrodziejstwa, jakich od Niego doznał: otrzymał pomoc, gdy w trudnościach Go o nią prosił, wyzwolenie od trwogi, odzyskanie radości, uwolnienie od ucisku, ocalenie dzięki wysłanemu przez Pana aniołowi. W czytaniach dzisiejszej niedzieli możemy znaleźć więcej dobrych darów, jakie ludzie otrzymali od Najwyższego. W obliczu głodu, pragnienia i zniechęcenia prorok Eliasz otrzymał pożywienie, wodę i pocieszenie od Boga. Dzięki fizycznemu i duchowemu pokrzepieniu mógł dalej zmierzać ku górze Horeb, gdzie miał się z Nim spotkać (por. 1 Krl 19,4–8). O dobroci Jezusa świadczy fakt, że nie pozostawił on ludzi bez nadziei zbawienia, lecz karmiąc ich Sobą (Chlebem, który zstąpił z nieba; por. J 6,41), obdarował ich życiem wiecznym. Mógł pozostawić człowieka bez szans na osiągnięcie nieba. Nie zrobił tego, bo jest dobry i miłosierny. Chrześcijanie powinni w codziennym życiu i w relacjach z innymi naśladować dobroć Boga Ojca i Jego Syna. Zachęca nas do tego św. Paweł, pisząc: „Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy [gr. chrestos w liczbie mnogiej] i miłosierni” (Ef 4,32). Apostoł wzywa do przebaczenia innym ich win, bo i Bóg nam przebaczył w Chrystusie nasze winy. Znowu Bóg Ojciec i Jezus są tu punktem odniesienia i wzorem tego, jak mamy postępować, by skutecznie naśladować dobroć Pana. Czy doceniam to, że Stwórca jest dla mnie dobry? Czy ja jestem dobry dla innych? Warto się dzisiaj nad tym zastanowić.
UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY
Malkut i basileia – o królowaniu Boga
I o wniebowziętej Królowej
Dla Izraelitów prawdziwym królem ich państwa był Bóg. Sprawiedliwość Jego królestwa (hebr. malkut) opiewa psalmista (por. Ps 45,7). W imieniu Pana na ziemi władzę sprawował wyznaczony przez Niego monarcha. Jednym z nich był Dawid (przez psalmistę określony jako Boży sługa; por. Ps 132,10), o którym czytamy w pierwszym czytaniu mszy wigilijnej (por. 1 Krn 15,3–16,2). Jego panowanie było ograniczone przez doczesność i zakończyło się w momencie śmierci. Królowanie Boga natomiast jest wieczne i nieograniczone przez śmierć. Śmierć przegrała z życiem w chwili zmartwychwstania Chrystusa i jako ostatni wróg zostanie pokonana przez Wszechmogącego, gdy każdy, kto należy do Jezusa, zmartwychwstanie (por. 1 Kor 15,20–26 oraz 15,54–57). W przypadku Maryi możemy mówić o tym zwycięstwie w czasie przeszłym. Matka Chrystusa po zakończeniu ziemskiego życia została z duszą i ciałem wzięta do nieba, a tam ukoronowana na Królową. Jej rysy dostrzegamy w postaci Niewiasty w koronie z gwiazd (por. Ap 12,1). Już podczas Jej ziemskiego życia określana była mianem „Błogosławionej” (por. Łk 11,27) i tak pozostanie na zawsze, jak sama zapowiedziała: „Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia”; Łk 1,48). Tak oto w królestwie (gr. basileia) Boga Ojca i Jego Pomazańca (por. Ap 12,10) szczególne miejsce zajmuje Królowa, Maryja, Błogosławiona. Określamy Ją jako Najświeższą Maryję Pannę, co jest tłumaczeniem łacińskiego tytułu Beata Virgo Maria, przy czym przymiotnik beata oznacza „błogosławiona”.
Więcej przeczytasz w 16. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [4 i 11 sierpnia 2024 R. XXXV Nr 16 (905)], str. 6-7.
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
