XXI i XXII NIEDZIELA ZWYKŁA
XXI NIEDZIELA ZWYKŁA
„Przybędę, by zebrać wszystkie narody i języki”
„Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa”
Czytając księgi Starego Testamentu, możemy odnieść wrażenie, że Izraelici są narodem zamkniętym na innych, na których z góry spoglądają jako na pogan, i że tylko oni mają właściwą relację z Bogiem. To na ich ziemi, w Jerozolimie, Pan wybrał wzgórze, gdzie wzniesiono świątynię – miejsce, na które On zstępował, by być ze swoim ludem. Tylko swoim! Tymczasem w niektórych fragmentach starotestamentalnych przebija się wyraźniej idea uniwersalizmu. Izajasz oznajmił zapowiedź Pana, że nadejdą czasy, kiedy On sprowadzi do siebie przedstawicieli wszystkich ludów (por. cytat w tytule; Iz 66,18). Wsłuchując się w słowa pierwszego czytania, możemy wyobrazić sobie barwny korowód królów na lektykach, tłumów niosących dary, rozmaitych zwierząt. Wszyscy zmierzają do Jeruzalem, bo pragną ujrzeć chwałę Wszechmogącego i z mocą Go wysławiać (por. Ps 117,1–2). Ta zapowiedź miała wypełnić się w erze mesjańskiej. To dzięki Jezusowi, Mesjaszowi, perspektywa zbawienia otworzyła się na pogan. Więcej nawet, Chrystus przedstawił inną zapowiedź, która mogła przerazić Jego rodaków. Mówił o przybyszach ze wszystkich stron świata (por. cytat w podtytule; Łk 13,29), udających się na ucztę zbawionych. Zasiądą oni wraz z patriarchami Izraela za stołem w królestwie Bożym, podczas gdy wielu Izraelitów nie zdoła się na tę ucztę dostać. To ci, którzy będąc wybranymi, zaprzepaścili ogromną szansę. Skoro zamknęli się na troskliwie wychowującego ich Ojca (por. Hbr 12,5–7), Ten sprowadzi do siebie inne dzieci.
XXII NIEDZIELA ZWYKŁA
„Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj”
„Kto się wywyższa, będzie poniżony”
Pokora jest cenną cnotą, a pycha – jej przeciwieństwo – należy do najpoważniejszych wad i grzechów. Mędrzec, pouczając swego syna (por. cytat w tytule; Syr 3,18), nazywa pychę chorobą: „Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa” (Syr 3,28). Praktyczne pouczenia na ten temat możemy odnaleźć w nauczaniu Jezusa. Nauczyciel radzi, by podczas uczty, na którą zostaniemy zaproszeni, nie zajmować pierwszych miejsc, bo może się okazać, że przyjdzie nam je opuścić, gdy pojawi się bardziej znamienity gość. I odwrotnie, jeśli zajmiemy miejsca ostatnie, może nas spotkać zaszczyt, gdy gospodarz publicznie zaoferuje nam siedzenie zacniejsze. Ciekawą puentą tej nauki Chrystusa są słowa umieszczone w podtytule (por. Łk 14,11). Miarą wielkości człowieka nie jest wysokie mniemanie o samym sobie, ale umiejętność służenia innym, zwłaszcza ubogim, ułomnym, chromym, niewidomym (por. Łk 14,13). Postępując w ten sposób, człowiek naśladuje samego Boga, który jawi się jako ojciec dla sierot i opiekun wdów (por. Ps 68,6). Jezus opowiadał o zachowaniu się na ziemskiej uczcie, ale ona często w Biblii jest zapowiedzią uczty eschatologicznej. Jeśli chcemy kiedyś dojść do „miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego” (Hbr 12,22), powinniśmy pokornym i skromnym życiem na to „zarabiać” każdego dnia. Wówczas będziemy mieli szansę, by zasiąść na tej szczególnej uczcie u boku Pana wraz z niezliczoną liczbą aniołów i ludzi zbawionych. A jest to grono istot pokornych i skromnych, nie zaś pysznych i nadętych (por. Hbr 12,22–24).
Więcej przeczytasz w 17. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [21 i 28 sierpnia 2022 R. XXXIII Nr 17 (854)]
Numer 17/2022 dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji tradycyjnej (papierowej) można zakupić TUTAJ.
UWAGA – NOWOŚĆ!
Numer 17/2022 dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji elektronicznej (PDF) można zakupić TUTAJ.
