Do jednego wagonu Sowieci siłą wepchnęli prawie 50 osób. Brak okien, dwie prycze, a w podłodze niewielka dziura. Po kilku dniach podróży zaczęli umierać pierwsi ludzie.
W lutym 1940 r. władze sowieckie przeprowadziły pierwszą z czterech masowych deportacji obywateli polskich, w czasie której według danych NKWD do północnych obwodów Rosji i na zachodnią Syberię wywieziono około 140 tys. ludzi, przede wszystkim chłopów, mieszkańców małych miasteczek, rodziny osadników wojskowych oraz pracowników służby leśnej. Przebieg wywózki nadzorował osobiście Wsiewołod Mierkułow, zastępca szefa NKWD Ławrientija Berii. Kolejne deportacje obywateli polskich odbyły się w kwietniu i czerwcu 1940 r. Ostatnią rozpoczęto w przededniu wojny niemiecko-sowieckiej pod koniec maja 1941 r. Celem wywózek była eksterminacja elit oraz świadomej narodowo ludności polskiej, co w efekcie miało doprowadzić do rozbicia struktury społecznej, i jednocześnie dostarczyć totalitarnemu sowieckiemu imperium tanią siłę roboczą. (…)
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze Pielgrzyma…
