Objawienia, jakich w 1061 roku dostąpiła Lady Richeldis de Faverches, wdowa mieszkająca na dworze w Walsingham, zapoczątkowały trwającą przez pięć wieków epokę maryjną na Wyspach Brytyjskich.
W ówczesnych czasach Anglia nosiła zaszczytny tytuł „Wiana Matki Bożej” (w konsekwencji wielkiej ceremonii w Westminster Abbey w 1381 roku, kiedy to król Ryszard III uczynił ze swego królestwa posag dla Najświętszej Maryi Panny) i była uważana za wyłączną własność Maryi. Anglia do tego stopnia słynęła z gorącego nabożeństwa do Matki Bożej, że zasłużyła sobie na określenie: „Pietas Mariana Britanica” (tłum. brytyjska pobożność maryjna).
Obietnica ponownego „zamieszkania”
W 1061 roku młoda wdowa Lady Richeldis de Faverches otrzymała z nieba trzy objawienia. W pierwszym widzeniu Maryja zabrała w duchu pobożną Angielkę do Nazaretu i ukazała jej dom, w którym Archanioł Gabriel zwiastował narodziny Syna Najwyższego. W drugim prosiła o zbudowanie repliki Jej nazaretańskiego mieszkania i poświęcenie go na pamiątkę tajemnicy Zwiastowania i Wcielenia. W trzecim obiecała: „Niech wszyscy, którzy są w nieszczęściu albo w potrzebie, szukają Mnie w tym małym domku, który postawisz dla mnie w Walsingham. Udzielę wszelkiej pomocy tym, którzy będą mnie tam szukać. (…)
