Liturgia słowa z piątku: 2 Tm 3, 10-17; Ps 119 (118), 157 i 160. 161 i 165. 166 i 168 (R.: por. 165a); J 14, 23; Mk 12, 35-37.
(Mk 12, 35-37 – z Biblii Tysiąclecia)
Mesjasz Synem Bożym
35 Nauczając w świątyni, Jezus zapytał: «Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest Synem Dawida? 36 Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje. 37 Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest [tylko] jego synem?» A wielki tłum chętnie Go słuchał.
Rozważanie:
„Nauczając w świątyni, Jezus zapytał” (Mk 12,35)… . Pytanie zostało postawione bezosobowo. Św. Marek mówi, że do całego tłumu. Pozostało bez odpowiedzi, przynajmniej Ewangelista nie przytacza jej.
Każdy z nas, a może tylko większość, umie dać poprawną odpowiedź na pytanie o to, dlaczego Jezus był przez Żydów – ale także, dlaczego jest też dziś przez nas – nazwany „Synem Dawida”. W Ewangelii św. Mateusza, ale także i św. Łukasza, jest dana odpowiedź już na samym początku. Św. Łukasz mówi nawet, że anioł przy zwiastowaniu zapewnia, że Jezus odziedziczy stolicę po swym ojcu Dawidzie. Między Dawidem i Jezusem rozciąga się przestrzeń czasowa prawie tysiąca lat (zob. Łk 1,27-33). Jezus nie mógł być wprost synem Dawida, był jednak potomkiem Dawida, i dlatego mógł być nazwany jego synem. Zgodnie z przepowiednią proroka Natana już Dawid poznał obietnicę Bożą o swym przyszłym sławnym potomku (zob. 2 Sm 7,10).
Dziś wszyscy wiemy, że Jezus pochodzi z rodu Dawida, ale jednak jest Synem Bożym i naszym Zbawicielem. Dla naszego życia jest ważną ta wiedza, lecz ważniejsza powinna być Ewangelia, a przede wszystkim przekazana w niej nauka. Żyjąc nią, stajemy się członkami rodziny Jezusa, a On naszym batem!
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012