Jak przygotować ołtarz do Mszy św.?


W wyniku reformy liturgicznej Soboru Watykańskiego II ołtarz znalazł swoje miejsce w centralnym punkcie każdej świątyni, to jest pomiędzy zgromadzeniem wiernych a prezbiterium.
W ten sposób lepiej można zrozumieć, że wokół ołtarza Kościół gromadzi się podczas sprawowania Eucharystii. Z nią zawsze jest powiązana godność i jego znaczenie.
W najwcześniejszych okresach chrześcijaństwa, w miejscu sprawowania liturgii był zawsze jeden ołtarz, stąd jego wyrazista symbolika, o której pisał św. Ambroży: „Ołtarz jest znakiem i symbolem samego Chrystusa”.
Jest on jednocześnie miejscem składania ofiary oraz Stołem Pańskim (por. KKK, 1383).
W każdym kościele powinien być postawiony ołtarz stały, tzn. ma być on zbudowany z kamienia, by łączyć się ściśle z posadzką.
Winien być usytuowany centralnie stanowiąc ośrodek, ku któremu spontanicznie wierni zwracać będą całą swoją uwagę. W związku z tym, że ołtarz jest miejscem składania ofiary, należy zachować umiar w jego dekoracji.
Stąd zaleca się nakryć go białym obrusem, a dekoracje, np. kwiaty, w zależności od okresu liturgicznego najlepiej umieścić przy ołtarzu, a nie na jego mensie. Zaleca się również stosowanie umiaru w dekoracji z kwiatów, a świece winny stać przed ołtarzem.
„Na mensie ołtarza bowiem można umieszczać tylko te przedmioty, które są konieczne przy sprawowaniu Mszy świętej, to znaczy: Ewangeliarz od początku celebracji aż do ogłoszenia Ewangelii; od przygotowania darów do puryfikacji naczyń: kielich, patenę, puszkę, jeśli to konieczne, korporał, puryfikaterz, palkę i mszał. W sposób dyskretny można w razie potrzeby umieścić na ołtarzu przyrządy wzmacniające głos kapłana”. (Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, nr 306).  

REKLAMA

Ks. Wojciech Węckowski


„Pielgrzym” 2009, nr 9 (507), s. 5

Udostępnij ten artykuł:

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *