Słowa i dzieło Jezusa Chrystusa nie są zamknięte w przeszłości. Mamy do nich dostęp dzięki Duchowi Świętemu, który wciąż jest i działa w Kościele. Wydarzenia sprzed wieków są wciąż aktualne. Ostatnim z czterech przymiotów określających Kościół w Credo jest apostolskość.
Źródłowo pojęcie apostoł (apostolos) wywodzi się z języka greckiego i oznacza wysłannika, posłańca. W takim rozumieniu tego pojęcia pierwszym Apostołem jest sam Jezus Chrystus. On też spośród swoich uczniów wybiera dwunastu, aby Mu towarzyszyli, byli świadkami cudów, a nade wszystko zmartwychwstania. Następnie ich posyła, aby uczestniczyli w Jego posłaniu.
O apostolskości Kościoła możemy mówić z kilku powodów. Nasza wiara opiera się na fundamencie apostołów, na ich wybraniu i posłaniu. Depozyt wiary, począwszy od apostołów, jest w Kościele przyjmowany, przechowywany i przekazywany kolejnym pokoleniom. Dokonuje się to dzięki sakramentowi święceń. Biskupi są bezpośrednimi następcami apostołów. Ich apostolskość jest pełna, gdy pozostają w jedności z papieżem. Szczególną formą realizacji apostolskiego wymiaru Kościoła jest nauczanie Biskupa Rzymu. Gdy angażuje swój najwyższy autorytet, wówczas głosi prawdę w sposób definitywny – ex cathedra. Takim wypowiedziom w kwestiach wiary i moralności towarzyszy przywilej nieomylności. Dogmatem z uroczystego nauczania jest to, co Papież, korzystając z Pisma Świętego i Tradycji, podaje Kościołowi jako zawarte w Objawieniu.
W szerszym znaczeniu cały Kościół jest apostolski. Wszyscy jego członkowie, choć na różne sposoby, w apostolskości uczestniczą. Głoszenie Ewangelii jest realizacją tego zadania.
ks. Janusz Chyła
„Pielgrzym” 2016, nr 25 (705), s. 9
