Z nami, ludźmi, często tak jest, że jeśli przekraczamy granicę w drobnych sprawach, to potem łatwiej jest nam popełniać poważniejsze grzechy. Jezus powiedział: „Wasza mowa niech będzie prosta – tak, tak, nie, nie”. I tego się trzymajmy.
Bycie matką to wielka sprawa. Macierzyństwo jest bowiem darem Boga, w którym każdy z nas uczestniczy już przez fakt swego poczęcia, narodzin i życia. Nie sposób wyrazić istoty macierzyństwa, gdyż – obok ojcostwa – dosięga ono samego szczytu ziemskiego powołania kobiety i mężczyzny.
Życie ludzkie, mimo rozwoju technologii, w swoim ludzkim, etycznym, moralnym wymiarze pozostaje zawsze to samo. Chrystus jest ten sam – „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8), i pokusy są te same, tylko my – jak pisze autor Listu do Hebrajczyków – „daliśmy się uwieść różnym i obcym naukom” (por. Hbr 13,8).
Dogmat o wniebowzięciu Maryi został ogłoszony dnia 1 listopada 1950 roku przez papieża Piusa XII. Jego treść jest zwięzła: „Niepokalana Dziewica z ciałem i duszą została wzięta do chwały niebieskiej”. Po jego ogłoszeniu podniosły się liczne głosy krytyki ze strony protestantów i prawosławia, również niektórzy teologowie katoliccy odnieśli się do niego krytycznie.
Jadąc samochodem do Nowego Miasta Lubawskiego, dokąd prowadziła mnie posługa duszpasterska, rozmyślałem o odbytej tuż przed wyjazdem rozmowie telefonicznej…
Wiara, ta mała, cicha i niepozorna – jak ewangeliczne ziarno gorczycy – i ta wielka, niczym dumne, niebu zaślubione biblijne cedry Libanu.
Korona na głowie jest oznaką wielkiej godności i powagi tego, który ją nosi. Jest wołaniem o szacunek i należną cześć. Oznacza godność pana i władcy. Ileż to możemy dostrzec w naszym codziennym środowisku „koronowanych głów” (por. Ap 12,3)! Jak wśród nich rozpoznać prawdziwego Króla i Królową? Jak rozpoznać tych, których władza nad nami jest prawowierna i niesie dla nas wyzwolenie od władców samozwańczych, tyranów, najeźdźców i okupantów?
Toteż im bardziej znajduje On w jakiejś duszy Maryję, swą Oblubienicę, umiłowaną i nierozłączną, tym czynniej i potężniej działa, kształtując w duszy tej Jezusa Chrystusa, a duszę w Jezusie Chrystusie.
św. Ludwik Maria Grignion de Monfort
Swoją drugą adhortację apostolską Papież Franciszek poświęcił rodzinie. Dokument został podpisany 19 marca 2016 roku w Uroczystość Świętego Józefa. Jest on pokłosiem III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów oraz XIV Zwyczajnego Zgromadzenia Synodu Biskupów.
W trzech wielkich religiach monoteistycznych – judaizmie, chrześcijaństwie i islamie post jest nie tylko czasem ograniczeń w spożywaniu pokarmów, ale także okresem wzmożonej modlitwy, nabożeństw, czytania świętych ksiąg, spełniania dobrych uczynków, jałmużny. Post oczyszcza i uzdrawia zarówno ciało, jak i duszę. Człowiek potrzebuje postu, by wzrastać, przemieniać marność swojej ludzkiej kondycji, podążać w kierunku świętości.
Nabożeństwo Drogi krzyżowej to modlitewne „przypomnienie” centralnego wydarzenia w historii zbawienia, czyli Misterium Paschalnego. Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest źródłem łask, w tym odpustów. Bywają one niedoceniane z wielu powodów: zaniku poczucia grzechu i świadomości jego skutków, niezrozumienia dzieła Odkupienia, a także nadużyć związanych z praktyką odpustów mających miejsce w przeszłości.
Aniołowie zostali stworzeni przed światem materialnym. Jednak w znacznej części otrzymały one od Boga zadanie opieki nad tym światem, który jest światem człowieka (zob. Hbr 1,14). Pośród zastępów anielskich miejsce szczególne zajmuje Archanioł Michał.
