Poncjusz Piłat

Co o nim piszą ewangeliści?

REKLAMA


Poncjusz to nazwisko rodowe, a Piłat (łac. „Pilatus”) – jego przydomek. Pełnił on funkcję namiestnika rzymskiego w Judei w latach 26–36. Zajmował się sprawami administracyjnymi, politycznymi, militarnymi i sądowymi (przeprowadzał procesy, kiedy według prawa rzymskiego oskarżonemu groził wyrok śmierci). Mieszkał w Cezarei nad Morzem Śródziemnym, ale czasami udawał się na jakiś czas do stolicy, do Jerozolimy, z okazji większych świąt, aby pilnować porządku. W Ewangelii czytamy, że kazał wymordować Galilejczyków zmierzających z ofiarami do świątyni (por. Łk 13,1). Najpełniejszy obraz namiestnika poznajemy z relacji o procesie Jezusa. Zorientował się, że zarzuty stawiane Chrystusowi są bezzasadne i motywowane zawiścią arcykapłanów (por. Mk 15,10). Wyraźnie stwierdził Jego niewinność (por. Mt 27,23; Mk 15,14; Łk 23,22). Nazwał Go Sprawiedliwym (Mt 27,24) i usiłował uwolnić (por. J 19,10), lecz ugiął się wskutek szantażu ze strony Żydów, którzy zagrozili donosem do Cezara (por. J 19,12), i skazał na śmierć. Na krzyżu Piłat kazał umieścić informację z zapisem winy Skazańca (por. J 19,19), a po Jego zgonie wydał ciało Józefowi z Arymatei (por. Mt 27,57–58). Na żądanie Żydów wysłał straż, aby pilnowała grobu (por. Mt 27,62–66).


„Pielgrzym” 2017, nr 7 (713), s. 7

Udostępnij ten artykuł:

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *