W końcu wakacje… To jakże aktualne zdanie wywołuje radość nie tylko w sercach uczniów i studentów, którzy z nieukrywaną satysfakcją – a często i ulgą – otrzymali do swych rąk świadectwa i indeksy wypełnione ocenami, ale także w umysłach wielu dorosłych, którzy także pragną choć nieco odpocząć od trudów codziennej pracy.
Niemal każdego roku na przełomie czerwca i lipca słyszymy z ust naszych duszpasterzy przypomnienie, że „nie ma wakacji od Pana Boga”. Traktując to bardzo serio, wielu z nas szuka sposobności, aby połączyć to, co przyjemne, z tym, co pożyteczne. Czy faktycznie jest możliwe powiązanie wakacyjnego wypoczynku z duchową strawą? Bezsprzecznie tak!
Poza parafialnymi inicjatywami także wiele instytucji i wspólnot oferuje wielość różnorodnych propozycji wakacyjnej formacji. Wciąż dużą popularnością cieszy się piesza, a od pewnego czasu także rowerowa pielgrzymka na Jasną Górę. Coraz częściej słyszy się o pielgrzymach udających się różnymi szlakami do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela. Nie każdy jednak może sobie pozwolić na wyprawę do dalekiej Hiszpanii czy też na wymagający kilkunastodniowy pątniczy szlak do Częstochowy… A może by tak znaleźć coś bliżej? (…)
Temat wydaje się pozornie wyeksploatowany. Wszyscy wiedzą o rządowym programie Rodzina 500+, mają za sobą wiele z nim związanych rozmów, wyrażanych pochwał lub słów krytyki, czy jednak tak naprawdę zdajemy sobie sprawę z niezwykłego znaczenia tego programu dla życia rzeszy polskich rodzin i wychowujących się w nich dzieci? 
Wakacje dobiegły końca. Wymarzona podróż już za nami. Przyszedł wrzesień, a wraz z nim proza życia i tęsknota za tym, co minione. Ale, ale… nie wszystko stracone. Bo w podróży można być cały rok, wcale nie rezygnując przy tym z pracy. Wakacje na okrągło? Brzmi podejrzanie? Aleksandra Bogusławska, autorka inspirującego bloga Duże Podróże, udowadnia, że to możliwe. Już dwa lata żyje na walizkach, pracując zdalnie i spełniając swoje podróżnicze marzenia. O to, jak jej się to udaje, pyta Maja Przeperska. 
Kiedy coś bardzo, bardzo mi smakuje, można to łatwo poznać – nic nie mówię, tylko zaczynam się coraz szerzej uśmiechać. 
