Korona na głowie jest oznaką wielkiej godności i powagi tego, który ją nosi. Jest wołaniem o szacunek i należną cześć. Oznacza godność pana i władcy. Ileż to możemy dostrzec w naszym codziennym środowisku „koronowanych głów” (por. Ap 12,3)! Jak wśród nich rozpoznać prawdziwego Króla i Królową? Jak rozpoznać tych, których władza nad nami jest prawowierna i niesie dla nas wyzwolenie od władców samozwańczych, tyranów, najeźdźców i okupantów?
Koronacja skroni Jezusa Chrystusa i Matki Bożej w ich wizerunkach jawi się oczom wierzących jako symboliczny akt, który choć sam w sobie jest bardzo wymowny, to jednak przenosi nas do rzeczywistości, która „nie jest z tego świata” (J 18,36), a tym samym wprowadza nas w sferę tajemnicy. Mamy świadomość, że „Maryja nigdy nie nosiła złotej ani srebrnej korony, kiedy jednak ją otrzymała, to po to, by wskazać swą paschalną drogę” (Z. Janiec). Jej korona jest swoistym znakiem naszej wiary w świat niewidzialny, w którym rządzą inne prawa, a w Jego centrum wznosi się Krzyż Zmartwychwstałego Króla. (…)
