„W epoce kamiennych zamków i walecznych rycerzy przyodzianych w zbroje pewien odważny młodzieniec o złotych rękach postanowił zostać kowalem. Poszedł terminować w warsztacie i bardzo szybko nauczył się tajników rzemiosła…”
„Wiedział, jak należy posługiwać się narzędziami, kuć żelazo na kowadle, dąć w miech kowalski. Był naprawdę wspaniały: nauczył się, jak kuć szpady o harmonijnym kształcie i lekkie hełmy odporne na każde uderzenie, kandelabry o tysiącach wgłębień i potężne kraty.
Gdy tylko zakończył swoje szkolenie, został przyjęty do oficyny przy królewskim pałacu.
Okazało się jednak, że cała jego zdolność obcowania z młotami jest bezużyteczna, bowiem młodzieniec nigdy nie zdobył umiejętności robienia rzeczy zupełnie najprostszych: nie wiedział na przykład, jak używać krzemienia do rozpalania ognia, który jest nieodzowną rzeczą potrzebną do uprawiania tego zawodu…”
* * *
„Najważniejsze w życiu jest…” – jak skończyłbyś to zdanie? Co mówili na ten temat Twoi rodzice? Co myślą o tym Twoi przyjaciele? Czego nauczyło Cię życie? Masz jedną odpowiedź dla wszystkich czy zależy ona od tego, kto zadaje pytanie?
Jaki priorytet wyznacza kierunek Twego życia? Co bierzesz pod uwagę, gdy podejmujesz decyzje?
* * *
Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. (…) Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki. (Mt 7,21.24–27)
* * *
Zdrowie, rodzina, wykształcenie, dobrobyt, przyjaciele… Wszystko to prędzej czy później okazuje się bezużyteczne, jeśli brakuje najprostszej dyspozycji: słuchania i wypełniania woli Boga. To nieodzowne, by cieszyć się tym, co masz, co robisz, kim jesteś, innymi ludźmi – teraz i w wieczności.
Anna Maria Kolberg OV
PS Opowiadanie spisane na podstawie książki B. Ferrero, 365 krótkich opowiadań dla ducha. Warszawa 2009.
„Pielgrzym” 2017, nr 19 (725), s. 21
