Czerwiec to tradycyjny miesiąc podsumowywania osiągnięć w nauce – uczniowie próbują nadrabiać całoroczne zaległości, żeby zasłużyć na korzystne świadectwo, studenci zaś przystępują do egzaminów, mających sprawdzić ich stopień opanowania wiedzy i umiejętności koniecznych do zaliczenia kolejnego roku. Ilu z nich trwale przyswoiło sobie wiadomości, a ilu postąpiło według starej zasady „zakuć, zdać, zapomnieć”?
Dzisiejsze młode pokolenie nastawione jest na szybki efekt. Żmudna, czasochłonna i skrupulatna praca wydaje mu się stratą czasu, bo przecież skoro wszystko można znaleźć w Internecie, to po co zaśmiecać sobie umysł? W rezultacie mało kto przejmuje się tym, że wiedza teoretyczna jest potrzebna do lepszego zrozumienia świata i praw nim rządzących, oraz tym, że praktyka musi iść w parze z teorią, bo tylko umiejętności oparte na wiedzy gwarantują skuteczność działania.
Ostatnio przeczytałam informację o pewnym kaszubskim przedszkolu, w którym oderwał się tynk z sufitu. Był to już drugi przypadek w tej placówce, gdyż rok wcześniej w jednym z pomieszczeń z sufitu odpadły kawałki tynku wprost na łóżeczka dzieci. Wówczas przeprowadzono remont, ale okazało się, że zawiniła niewłaściwa technologia wykonania sufitu.
W moim mieście z kolei narzeka się na jakość nowego nabrzeża nad rzeką, które wbrew wcześniejszym zapewnieniom wykonawcy, zaczęło się psuć. Tu z kolei mówi się o niewłaściwym dobraniu drewna do tego typu konstrukcji.
Co może łączyć opisane sytuacje? Bylejakość? Pośpiech? Ignorancja? A może za jakość wykonania prac była odpowiedzialna osoba niedysponująca odpowiednią wiedzą? Może była niegdyś nieobecna na zajęciach, na których były poruszane kwestie istotne w danej dziedzinie? A może chciała tylko „zakuć, zdać i zapomnieć”, byle do wakacji? Niestety, skutki takiej postawy są opłakane, a ignorancja może stać się źródłem ludzkich tragedii.
Zofia Pomirska
„Pielgrzym” 2016, nr 13 (693), s. 32
